Teksten gesproken bij de herdenking van Wereldlichtjesdag op zondag 11 december 2016 te Weerselo
Gedicht: Kaarsenlicht
Omdat ieder lichtje een verhaal is
groter dan alle woorden
van missen en dood
van liefde levensgroot
die we ooit spraken en hoorden
daarom maken we licht
Omdat samen niet alleen is
als de dagen donker zijn
zo ver weg, zo dichtbij
de sterren ver voorbij
delen in liefde en pijn
daarom maken we licht
Omdat alles er mag zijn
als je rouwt om een kind
de schreeuw en de stilte
de warmte en de kilte
die je steeds weer op je weg vind
daarom maken we licht.
Omdat ze nooit worden vergeten
omdat ze werkelijk bestaan
iedere naam, ieder lichtje
iedere ziel, ieder gezichtje
gekoesterd in je hart voortaan
daarom maken we licht
HET LICHTJE
Een lichtje van de kleinste kaars
kan het diepste donker breken
dan is daar die ene kaars om
duizend andere aan te steken
Voeg bij duizend andere lichtjes
een miljoen of twee of tien
net zolang tot heel de wereld
in het donker weer kan zien
Belangrijk is dat eerste lichtje
‘t maakt niet uit hoe zwak of klein
als het maar voldoende kracht heeft
’t begin van al dat licht te zijn.
De vogel
Er was eens een man die zeven vogels had. Ze pronkten
in gouden kooien. De een zong nog mooier dan de
ander. Elke ochtend zongen ze voor de man en de
vogelman zong zijn mensen lied.
Maar op een kwade dag kwam een harde windvlaag
door het geopende raam. Een van de kooien viel om en
brak. De vogel vloog verschrikt door het open raam naar
buiten. De man was diep bedroefd want hij hield van de
vogels alsof het zijn kinderen waren.
De achtergebleven dieren treurden om het verlies van
hun beste vriend. Ze zongen niet meer, het werd stil in
de kamer, de ramen bleven dicht de dagen gingen
voorbij.
Tot op een dag de zon naar binnen scheen.
Eindelijk durfde de man het raam weer open te doen.
Daar hoorden zij een lied, een vogel aan het raam,
het was hun eigen vriend!
Hij zong uit volle borst, mooier dan ooit tevoren,
‘Wees niet bedroefd,’ zong hij, ‘‘ik ben gelukkig, ik kan
hoger vliegen dan de hoogste boom en verder dan het
verste bos, ik drijf op de wind tot boven de wolken,
tot dicht bij de zon, niet meer gebonden, niet meer
gekooid!’
Hij jubelde aan hun raam, aan tralies voorbij
over wat hij in zijn vlucht voor hen al had gezien:
‘Alles heeft zijn plaats en alles heeft zijn tijd
alles is aan het wórden en jullie worden mee,
het wordt zo mooi, zo mooi, maar vraag me nog niet hoe
zo mooi kan ik niet zingen.’
Auteur: Yvonne van Emmerik
Ben jij dat?
Soms vind ik plotseling een zachtgele vlinder
wachtend op mijn pad.
Dan denk ik: ben jij dat?
Dan weer een kwieke jonge merel
zo vlak bij mijn voet
mij aankijkend als een vogel zelden doet.
Van jou een groet?
Of het lieveheersbeestje daarnet
dat uit de hemel viel
en vol vertrouwen op mijn vinger zat.
Was het jouw ziel
die ik voorzichtig neergezet
heb op een rozenblad?
Zo geef je me steeds weer een teken
als ik er niet op reken.
Het maakt mij iedere keer weer blij,
ik voel je even weer dichtbij.
(uit: Helend dagboek, van Marlies van Zon”).
